Laatst tijdens een gesprek met mijn psychotherapeute kwam tante Corry ter sprake. Zo dadelijk zal ik je uitleggen waarom. Maar eerst wil ik het graag hebben over geluksmomenten. Ik heb heel lang mijn geluk niet kunnen voelen. Ze zeggen weleens dat je geluksmomenten ook moet léren zien. Deels klopt dit denk ik, maar vroeger was ik zo bezig met overleven in plaats van leven, dat het voor mij meer een kwestie was van het niet kúnnen voelen en zien. Overleven kostte me al mijn energie. ‘Gewoon’ blijven werken, deelnemen aan sociale activiteiten, sporten. Ik deed het allemaal. Maar van binnen was het duister en donker en vroeg ik me af hoelang ik dit overleven nog zou kunnen volhouden. Ik leefde niet in het moment, maar in het verleden en met angst voor de toekomst. Natuurlijk heb ik plezier gehad en leuke momenten beleefd. Toch leek het alsof dat ‘buiten mezelf’ plaats vond. Ik was er wel, maar toch ook weer niet. Ik denk dat het daardoor komt, dat ik me veel van die leuke momenten niet meer kan herinneren.

De afgelopen jaren echter ben ik ze wél gaan voelen. Na intensieve therapie, misschien ook wel door het ouder worden en door Bart die me hielp om die geluksmomenten in het nu te zien. Hij was het die me tijdens de vele bergwandelingen aanspoorde om net dat stukje verder te wandelen waardoor ik merkte dat ik veel meer kon dan ik dacht. Hij hielp me tijdens onze verre reizen mijn angst voor het onbekende te overwinnen. Het is cliché, maar hij wees me op de verschillende vogels, de overweldigende kracht van de bergen en het groene groen van de bomen. Ik voel mijn geluk als we samen in de bergen wandelen, met tranen van ontroering door de pracht van de natuur. Ik ben gaan kijken en daardoor ook meer gaan leven in het nu. Ik voel mijn geluk als Bart me een lief, gek mailtje naar mijn werk stuurt, waarbij hij express met koeienletters ‘ik hou van jou’ schrijft met een idioot grote smiley erbij. Hij plaagt me omdat hij weet dat de kans bestaat dat iemand dit zou kunnen meelezen. Ik voel mijn geluk als we samen fietsen en we moeten stoempen tegen de wind om vooruit te komen, waarbij Bart me aankijkt en zegt: “Mooi is het hier, he? Ik voel mijn geluk als ik de blije gezichten van mijn nichtjes zie en ze me spontaan een knuffel geven. Als ik mensen vasthoud die iets voor mij betekenen. Als ik me echt verbonden voel met iemand en als ik iets voor een ander kan doen, iets kan betekenen.

Maar ik voel mijn geluk ook als ik voor mezelf heb kunnen kiezen. Als ik eens niet automatisch eerst rekening houd met wat de ander wil, maar stil sta bij mijn behoeftes. Als ik tijdens een werkoverleg vrijuit mijn mening heb gezegd zonder teveel bezig te zijn met wat anderen van me zouden kunnen denken. Als ik me eens niet heb aangepast aan anderen. Helaas komt dan achteraf toch nog wel regelmatig tante Corry tevoorschijn. Ja, daar is ze dan. Tante Corry is een grote, strenge, hardvochtige vrouw met een mattenklopper in haar hand, een enorme pukkel op haar wang waar een lange haar uit groeit en krullers in haar haren. Zo iemand waar je bang van wordt als je haar tegenkomt. Tante Corry schreeuwt tegen een klein kind dat huilt omdat het angstig is. Met harde stem zegt ze dat het kind zich niet zo aan moet stellen en sterk moet zijn. De mattenklopper in de aanslag zodat het kind van schrik stopt met huilen. Je zou het kind in de armen willen nemen en willen troosten. Haar zeggen dat het niet bang hoeft te zijn en veilig is. Het helpt me om tante Corry zo te visualiseren. Ze zit namelijk in mij en spreekt me altijd streng toe. “Je hebt iemand niet uit laten praten, je hebt niet de juiste woorden gebruikt, wat zullen ze nu van je denken, je had die situatie anders moeten aanpakken, je hebt niet genoeg aandacht besteed aan die persoon, wat een stomme opmerking heb je gemaakt” en zo gaat tante Corry maar door. Ik heb haar daarom op een post-it velletje getekend en ze hangt nu prominent aan mijn computerscherm. Het helpt me eraan herinneren dat ik niet zo streng moet zijn voor mezelf. En heel soms helpt het al.