Ik weet het, sommigen zullen het wat onnozel vinden. Maar voor mij is het een prestatie. Mijn man Bart en ik zijn tijdens onze reizen best ondernemend. Bart is nogal avontuurlijk aangelegd, ik een stuk minder. Tijdens onze verschillende reizen heb ik echter geleerd mezelf uit te dagen en heb ik mijn grenzen verlegd. Soms met een bang hartje dat moet ik toegeven. Onze lange bergwandelingen zijn soms wel erg uitdagend en spannend omdat we altijd die kleine onbekende paadjes willen ontdekken. En zoals die keer dat we in Gambia een gids hadden gehuurd die ons rond zou rijden. Waarna de gids tijdens het rijden ruzie kreeg met een andere bestuurder, plots uit de auto sprong, een fles kapotsloeg en de andere bestuurder te lijf ging. Ons verbluft achterlatend in een onbekend dorp terwijl de dorpelingen toestroomden. Gelukkig schoot een aardige vrouw met een kind op haar rug ons te hulp en nam ons mee naar een taxi, waarbij ze steeds herhaalde dat onze gids ‘a bad guy’ was. Of die keer dat we in Australië met een 4 wheel drive de Gunbarrel Highway wilden rijden (zoek het maar eens op). Laat je niet misleiden door het woordje Highway, want er is totaal geen overeenkomst met een fatsoenlijk berijdbare weg. Het is een zeer afgelegen woestijnweg die regelmatig is gesloten na aardverschuivingen door regenval en overstromingen van creeks. We moesten overnachten in wat we later hoorden “the worst town in Australia’ is. Waarna we vijf uur reden over 340 km in een uitgestrekt eenzaam landschap om vervolgens bij een cattlestation te horen dat we niet verder konden door hevige regenval en de hele weg weer terug moesten.

Bij deze avonturen zijn we altijd samen, ik en mijn man. We fietsen, wandelen en reizen samen. Waarbij ik altijd blindelings vertrouw op de navigatie kwaliteiten van Bart. Ik moet wel, want wat hij heel goed kan, lukt mij voor geen meter. Zet mij geblinddoekt even buiten het centrum in mijn eigen dorp neer, haal de blinddoek weg en de kans is groot dat ik verdwaal. Als we samen fietsen en ik Bart vraag of we op deze plek al eens zijn geweest, is steevast het antwoord: “al verschillende keren schat”. Voor mij is bijna iedere fietstoer nieuw omdat ik me niet meer kan herinneren dat we de route al gefietst hebben. Laatst had ik een afspraak bij een arts in een nabijgelegen stad. Ik ben er al eens eerder geweest. Maar natuurlijk heb ik toch vooraf de route opgezocht en de navigatie in de auto aangezet. Tot zover geen probleem. Tot bleek dat mijn navigatie niet meer up to date is. De straat waar ik in moest, mocht ik niet in volgens het verkeersbord. Paniek overspoelde me. Ik wilde niet te laat komen en moest mijn auto nog parkeren. Uiteindelijk bleek ik rondjes te rijden en kwam ik op hetzelfde straatje weer uit waar ik niet in mocht. Vloekend vervolgde ik mijn weg, niet wetende waar ik reed en zocht gespannen een parkeerplaats in de drukke straten. Uiteindelijk vond ik ergens een plek, waarbij ik gelukkig de tegenwoordigheid van geest nog had om in een app (leven de appjes) mijn parkeerplaats aan te duiden. Met google maps vond ik daarna, hardlopend in de regen de praktijk van de arts en kwam 10 minuten te laat aan op de afspraak.

Hoe dit totale gebrek aan richtingsgevoel komt weet ik niet precies. Als ik aan het fietsen of rijden ben dwalen mijn gedachten al snel af en ga ik weg uit het nu. Ik registreer wel wat er om me heen gebeurt, maar ergens ook weer niet. Ik moet mezelf bewust dwingen om me heen te kijken en echt te zien wat er in het nu gebeurt. Doch prompt dwalen mijn gedachten weer af en verdwijnt het heden. Ik let dus ook niet goed op wat de herkenningspunten tijdens een route zijn.

Maar afgelopen weekend ging mijn man met vrienden wandelen. Ik bleef thuis en genoot van een weekendje mijn eigen ding doen. Aangezien het zondag vaderdag was, had ik het plan op bezoek te gaan bij mijn ouders. Ze wonen ongeveer 30 km van ons vandaan. Ik kreeg het idee om met mijn elektrische fiets te gaan. Alleen. Dat zou een mooie training zijn van 60 km. Ik realiseerde me dat ik nog nooit zo’n lange toer alleen heb gefietst. Samen met Bart heb ik al verschillende keren, via verschillende binnenwegen, de weg naar mijn ouders gefietst. Maar nu ik de route zelf moest uitstippelen, voelde ik lichte paniek opkomen. Hoe reden we ook alweer? Ik kreeg het niet voor elkaar de hele weg in mijn hoofd te krijgen. Ik voelde me een idioot omdat de auto lonkte. Via de grotere wegen kan ik de weg bijna blindelings rijden. Ik nam mezelf voor gewoon aan te rijden en te kijken waar ik uit zou komen. Ik zou de weg vast wel herkennen. Dus mijn fietskleren aan, bidon met water in de houder en ik ging op pad. De zon scheen, het was heerlijk weer en de wind suisde in mijn oren. Ik genoot! Voor het eerst in mijn leven fietste ik alleen een langere tocht en kwam ik ook nog eens zonder verkeerd te rijden én zonder mijn gsm te gebruiken bij mijn ouders aan. Ik weet het, sommigen zullen het wat onnozel vinden. Maar voor mij is het een prestatie.