Er is veel te doen over de avondklok. In België mocht je tot voor kort na 00.00 uur niet meer buiten komen zonder goede redenen. Voor mij voelt die avondklok niet vreemd, het voelt vertrouwd en niet gek. Het zit in mij die avondklok. En dat geldt voor veel vrouwen en meisjes. We waarschuwen onze kinderen om ‘s avonds niet meer alleen naar buiten te gaan. We staan er niet meer bij stil dat het eigenlijk raar en beperkend is dat een groot deel van onze bevolking niet helemaal onbevreesd naar buiten kan. Ik zeg niet dat dit voor alle vrouwen en meisjes geldt. Maar uit onderzoek blijkt dat heel veel vrouwen weleens omfietsen om niet door een stil park of stille buurt te hoeven fietsen, aan de andere kant van de straat gaan lopen als ze mannen aan zien komen, niet meer gaan hardlopen in het donker of een vriendin vragen om samen in het donker naar huis te wandelen.

En nu ineens geldt er een avondklok voor de hele Belgische bevolking. De mensen protesteren en laten hun stem horen. Terwijl het natuurlijk maar voor een bepaalde periode is. Tot die pandemie onder controle is. Het is niet voor de rest van ons leven. Maar voor sommigen dus wel!

Ik voel die avondklok altijd. Voor mij geldt die angst om ’s avonds alleen naar buiten te gaan al zo lang ik me kan herinneren. En niet vanaf 00.00 uur. Vanaf het moment dat het gaat schemeren en het elk moment donker kan worden.

Maar ook overdag vermijd ik bepaalde plaatsen. Ik heb in mijn leven nog niet alleen door het bos gewandeld. Dat durf ik gewoonweg niet. Als ik overdag ga hardlopen, loop is steevast hetzelfde rondje. Mijn telefoon bij me ‘voor het geval er iets moest gebeuren’.

De ingang van het bos rond de prachtige waterplas lonkt naar me, terwijl ik zwoegend en hijgend mijn rondje loop. Wat moet het heerlijk aanvoelen om gewoon alleen in de rustige natuur te kunnen wandelen en hardlopen zonder angstig te zijn.

Ik besef natuurlijk heel goed dat de kans erg klein is dat er in het bos ‘iets’ gebeurt. Dat ‘iets’ gebeurt namelijk meestal in de eigen omgeving door een bekende. Het is nog steeds zo dat het meeste misbruik wordt gepleegd door gewone mensen, uit alle lagen van de bevolking. Geen engerd die uit de bosjes springt, maar een opa, vader, moeder, oom, broer, zus, buurvrouw, arts, sportleraar of een andere bekende.

Dus vind ik van mezelf dat ik mijn angsten eens moet aangaan. De corona periode is daar uitermate geschikt voor. Overdag is het veel drukker in het bos. Wandelaars die genieten van elkaar en de natuur. Met Bart wandel ik regelmatig een toertje richting de waterplas en de bossen.

Ik heb het kleinste toertje uitgekozen en ga op pad. Alleen.

Bizar dat die eerste meters in het bos me gelijkertijd een gelukzalig, maar ook angstig gevoel geven. Mijn hartslag gaat omhoog en mijn bewustzijn verscherpt. Ik zie en hoor alles. Het kraken van de takken, het zachte geruis van de bladeren en het gefladder van de vogels die hard aan het werk zijn om takjes voor hun nest te verzamelen. Mijn ademhaling gaat wat gejaagd, dus ik doe wat ademhalingsoefeningen om het weer onder controle te krijgen. Wandelaars die me voorbij lopen knikken vriendelijk en ik groet terug met een glimlach.

Het voelt eigenlijk wel heel erg fijn. Bevrijdend.

Ik wandel door en kom op een plek waar ik helemaal alleen ben. De negatieve gedachten die opkomen duw ik zo snel mogelijk weer weg en ik concentreer me op mijn omgeving en het gevoel van de zon op mijn gezicht. Het voelt echt goed om zo alleen te lopen en de tranen springen in mijn ogen. Ik ben 55 jaar en voor het eerst in mijn leven wandel ik alleen door een bos!

In de verte hoor ik het geluid van motorcrossers. Het ronkende geluid komt dichterbij en ik word toch weer onrustig. Gelukkig ben ik niet veel later bij de waterplas waar mensen op het zand zitten en wandelen langs het water. Ik baal er van dat ik me toch weer onrustig voelde, maar prent me in dat dit mijn eerste stap is. Het hoeft niet allemaal ineens meteen goed te gaan. Mijn eerste wandeling in het bos met mezelf en niemand anders is een feit. Ook al is de avondklok op dit moment afgeschaft, voor mij blijft hij wel gelden. Maar overdag zullen er zeker nog meerdere wandelingen volgen!